 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Зашчымела мне сэрца ў грудзёх,
сум сьлязой засланіў мае вочы.
Я ступіла ізноў на парог,
які мне адабралі аднойчы.
Беларускае марыва слоў
і кахаючых сэрцаў бясьпечнасьць.
Тут жыве дабрыня і любоў,
і ў суровыя дні – чалавечнасьць.
Быццам сыпнула шчасьцем зь нябёс –
нашым, вечным, нязгасным, нятлённым.
Прыпаду да зямлі ў зьзяньні рос,
у якой маіх продкаў мільёны.
Над сьцяжынамі шум баравы.
Вокал вёскі – жыцьця асяродкі.
Бітваў водгалас чую ў крыві,
дзе чужынцаў правучвалі продкі.
Упіраюцца вочы ў муры
шматвяковых трывалых сьвятыняў.
Гэта ты, мой прапрадзед стары,
на зямлі сьлед унукам пакінуў.
Непахісныя сьцены стаяць,
час іх зубам сваім не кранае,
бо ты ўмеў і любіў будаваць,
ведаў – мур твой набегі стрымае.
Быццам голас ваш чую з глыбінь:
паўстаюць змагары і гэроі
будаваць, сеяць хлеб і любіць
і трымаць у гатоўнасьці зброю.
З працы, з поту вы цяжка жылі,
шмат чужынцы ад вас адабралі.
Нейкім цудам на гэтай зямлі
родны край вы для нас захавалі.
I палон быў, і цяжкі прыгон,
і змаганьне, і сьмерць, і адвага.
Нізкі сёньня тым продкам паклон
за жыцьця пераможную прагу.
Чыста ў долах, салоўка пяе,
у прысадзьдзі дамы задрамалі.
I кладзецца на плечы мае
ўся зямля, што яны захавалі...
1981, студзень.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
